بازگشت «تلألؤ» به سینماها با فیلم کوتاه «کار و بازی»!
تلألؤ به بهانهی هالووین دوباره بر پرده نقرهای نقش میبندد و این بار با یک فیلم کوتاه هفتدقیقهای اکران میشود که کار و بازی: فیلم کوتاهی درباره تلألؤ عنوان دارد و درباره پشتصحنههای شاهکار استنلی کوبریک است. در روز 31 اکتبر (سهشنبه 9 آبان) در بیش از صد سینما در بریتانیا و همین طور سینماهایی در کشورهای اروپایی و آمریکای لاتین، این اقتباس سال 1980 از رمان استیون کینگ اکران خواهد شد و این بار پیش از نمایشش، فیلم کوتاه نامبرده به کارگردانی مت ولز قرار است نگاه تازهای را در خصوص چگونگی عملکرد کوبریک فقید در ترسیم رمان کینگ بر پرده سینما برای تماشاگرانش به ارمغان بیاورد. کار و بازی عکسهایی از پشت صحنهی تلألؤ را در کنار گفتوگوهایی با بازیگران و عوامل قرار داده است از جمله لیزا و لوییز برنز (دوقلوهای صحنهی شوم راهرو)، دختر استنلی کوبریک کاترینا و... ولز درباره فیلمش به «ایندیوایر» گفت: «وقتی شما به پروژههای پرهزینهای میرسید که کوبریک در آنها مشغول به کار میشد، همین طور کارتان در خطرکردنهای هنری و خلاقه، سختتر و سختتر میشود. در چنین سطحی از تولید فیلمهای بزرگ، هر فیلمسازی قادر به چنین خطرپذیریهایی نیست و به همین دلیل فکر میکنم آثار کوبریک این قدر نامعمول و غریب هستند.» هدف دیگر ولز، پرداختن به رویکرد نوآورانهی کوبریک در فیلمسازی بوده است و از این رو، به سراغ گرت براون رفته است، مخترع استیدیکم که در تلألؤ هم کار کرد. براون از این میگوید که چهطور گرفتن نماهای تعقیبی فراموشنشدنی فیلم، بدون اختراع او غیرممکن بود اما از سوی دیگر، بر این موضوع تأکید میکند که کوبریک بهخوبی میدانست فیلمش چه شمایلی باید داشته باشد و به دنبال راههایی بود که فناوری را تسلیم دیدگاههای سینمایی خودش کند. ولز هم با ارزیابی براون موافق است: «همان طور که گرت براون در فیلم میگوید، این یک همزمانی شگفتانگیز بود که تلاشهای کوبریک با پیشرفتهای فناوری در آن زمانه به یک نقطهی مشترک رسیدند و به ثمر نشستند. واقعاً نمیشد این فیلم را پنج سال یا ده سال زودتر از زمانش به این شکل ساخت.»
رییس جشنواره توکیو و دگرگونی توازن قدرت!
تاکئو هیساماتسو رییس تازه منصوبشدهی جشنواره بینالمللی فیلم توکیو با اطمینان خاطر میگوید که جشنوارهها با وجود تمام چالشهایی که با آنها مواجهاند، همین طور نقش پررنگتری در جهان امروز پیدا میکنند. او پنجشنبه در جریان یک نشست مطبوعاتی چنین گفت: «مأموریت یک جشنواره، گسترش فرهنگ فیلم و سینماست و همچنین تأمین فرصتهایی برای دیده شدن فیلمهای غیرتجاری که معمولاً فرصتی برای تماشای آنها به دست نمیآید.» هیساماتسو اوایل سال میلادی جاری در حالی برای این مأموریت انتخاب شد که این جشنواره خودش را برای سیام دورهاش آماده میکند: «در ضمن نقش دیگر ما در صنعت فیلمسازی این است که زمینه را برای پیشرفت و حضور جهانی سینماگران و بازیگران ژاپنی آماده کنیم.» او از میان چالشهایی که جشنوارهها با آنها مواجه هستند از دزدی هنری، پخشهای مجازی و آنلاین و «دگرگونی توازن قدرت» در صنعت فیلمسازی جهان نام برد و در خصوص مورد آخر به این موضوع اشاره کرد که ژاپن چهطور برای هالیوود کماهمیت شده و به همین دلیل توانایی این جشنواره برای انتخاب و نمایش فیلمهای استودیویی مطرح زیر سؤال رفته است. وی در این باره چنین توضیح داد: «در گذشته فیلمهای هالیوودی هفتاد درصد گیشهی ژاپن را در دست داشتند. اما این روزها اگر فیلمهای ژاپنی روی پرده بیشتر نباشند، در بهترین حالت، فیلمهای استودیویی پنجاه درصد گیشه را در اختیار دارند. در ضمن هالیوود حواسش به فیلمهای جالب توجه چینی است. زمانی که من برای کمپانی برادران وارنر کار میکردم، به پول امروز، سیزده میلیون دلار صرف بازاریابی یک فیلم در ژاپن میشد که این روزها بدون حضور مؤثر آنها در گیشه، این ارقام توجیه اقتصادی ندارند. پس ما به عنوان یک جشنواره نیازمند پخشکنندههای استودیویی برای حمایت از رویداد سینماییمان هستیم.» به هر حال این حرفها تناقضی با آرای هیأت داوران اصلی جشنواره ندارد که روز پنجشنبه رویداد رسانهای خاص خودشان را پیش از نشست رییس جشنواره برپا کردند. ویکی ژائو وی، بازیگر و کارگردان چینی (که در کنار تامی لی جونز نشسته بود) درباره جشنوارهها گفت: «این رویدادها فرصتی برای سینمادوستان و فیلمسازانی مثل من هستند که دوباره عاشق سینما شویم.»
در این دوره از جشنواره فیلم ائو (خانه) ساختهی اصغر یوسفینژاد در بخش مسابقه حضور دارد و رضا میرکریمی یکی از داوران این بخش است.
فناوری سمعی در خدمت «فیلم دیدن» نابینایان!
مستند جدیدی با عنوان Dealt که درباره مرد نابینایی به نام ریچارد ترنر است، از فناوری بهره برده است تا برای آدمهای نابینا فرصت «دیدن» فیلمها را فراهم کند. در اولین نمایش این مستند در لسآنجلس در 27 اکتبر (روز گذشته) آرنا سینهلاونج گوشیهایی را برای توصیف آوایی فیلمها در نظر گرفته بود. این مستند همچنین به فعالیتهای جالب توجه ترنر به عنوان تردست میپردازد و از دشواریهای او در کنار آمدن با این ضایعهی جسمانی و سپس عزمش میگوید که باعث شد این ناتوانی، سدی برای رسیدن او به جایگاه یک هنرمند و مجری موفق در عرصهی هنرهای سرگرمیساز نشود. به همین خاطر است که فیلمسازان عقیده دارند این تلاش خلاقانه میتواند برای تماشاگران نابینا - و آنهایی که قدرت دید محدودی دارند - لذتبخش باشد. این موضوع بیتردید در راستای پیام فیلم است. هفتهی گذشته کارگردان فیلم، لوک کورِم، در مصاحبهای گفت که میخواهد داستان ترنر به گوش همهی کسانی برسد که بهنوعی با معلولیت طرف شدهاند. ابزاری که برای تماشاگران نابینا در نظر گرفته شده است، گوشی بلوتوثداری است حاوی یک باند صوتی ثانوی که جزییات بصری فیلم روی آن ضبط شده است و زمانبندی بهگونهای است که در میان دیالوگها برای مخاطبان نابینا پخش میشود. در واقع با این مستند و فناوری تازه، برای اولین بار است که تماشاگران نابینا میتوانند در سالنهای سینمای مجهز به این سیستم و در سامانههای «ویدئوهای درخواستی» (دارای این قابلیت) از فرصت تجربه کردن فیلمها بهرهمند شوند.
کانال تلگرام ماهنامه سینمایی فیلم:
https://telegram.me/filmmagazine
[منابعک ورایتی، ایندیوایر]