سینما فلسطین و صحرای تهران و همین طور ده‌ها مرکز آموزشی از پنجم تا سیزدهم آبان میزبان جشنواره‌ی فیلم رشد بودند. جشنواره‌ای که امسال چهل و دومین دوره اش را جشن می گرفت. جشنواره‌ای با محوریت آموزش و پرورش و دانش آموز و معلم که بعد از بررسی 1145 اثر داخلی و 271 اثر خارجی از 46 کشور، 176 اثر در آن انتخاب شدند. در این دوره، آثار منتخب در 420 سانس برای بیشتر از 840 هزار تماشاگر روی پرده رفت و از لحاظ حضور آثاری از کشورهای دیگر هم این دوره رکورددار بود و دو برابر سال‌های پیش فیلم خارجی جذب کرد. اما حال‌هوای جشنواره بیش از آن‌که سینمایی باشد آموزش و پرورشی بود. حتی دبیر این دوره هم چنان که با حرارت درباره‌ی جنبه‌های آموزشی فیلم‌ها حرف می‌زد به وجوه سینمایی آن‌ها توجه و علاقه‌ای نشان نمی‌داد و در نشست خبری ابتدای جشنواره هم صریح گفت که اهداف جشنواره‌ی رشد بیشتر در راستای سیاست‌های وزارت آموزش و پرورش است و سینما به خودی خود در اولویت قرار ندارد. جالب است که در جشنواره‌ای سینمایی، سینما اهمیت بنیادی نداشته باشد. این دیگر ربطی به موضوعی بودن رویکرد جشنواره هم ندارد، چون بسیاری از جشنواره‌های موضوعی دنیا در کنار اهمیتی که به سیاست‌ها و اهداف غیرسینمایی‌شان می‌دهند فیلم‌ها و محتوای برنامه‌های سینمایی‌شان را هم جدی می‌گیرند. اما انگار جشنواره‌ی رشد در دوران حیات طولانی‌اش به این وضعیت عادت کرده و برگزارکنندگانش هم حرارت به خرج می‌دهند که بتوانند فیلم‌های درسی را به عنوان بسته‌ی آموزشی جایگزین کتاب‌های درسی کنند. نگاهی به شیوه‌ی بخش‌بندی جشنواره و عنوان بخش‌های مختلف آن هم دغدغه‌های برگزارکنندگان را کاملاً روشن می‌کند.
حمیدرضا کفاش دبیر این دوره در مصاحبه‌ای گفت: «امسال حدود 75 کتاب درسی را به همراه سی‌دی و نرم‌افزار آموزشی برای دانش‌آموزان تهیه کردیم.3500 فیلم از دوره‌های مختلف رشد قابل‌عرضه است و فیلم‌هایی که مالکیت آن به دست آموزش و پرورش است یک بار بازتولید شدند و در شبکه‌ی ملی مدارس ایران قرار گرفتند.» و البته منظور دبیر جشنواره از بازتولید، کپی و تکثیر و پخش فیلم‌های برگزیده‌ی دوره‌های گذشته در مدارس بود. گفته می‌شود که در سال حدود سی فیلم سینمایی و انبوهی فیلم کوتاه و ویدئویی به سرمایه‌ی آموزش و پرورش و با سفارش مستقیم این وزارت‌خانه تولید می‌شود و جشنواره‌ی رشد هم تا حدودی ویترینی برای نمایش این آثار است؛ یک نوع چرخه‌ی درون‌سازمانی و از تولید به مصرف.
مراسم افتتاحیه‌ی این جشنواره پنجم آبان در سینما فلسطین با حضور مقام‌های دولتی و هنرمندان و با سخنرانی جواد شمقدریبرگزار شد. نکته‌ی جالب توجه این دوره، پخش این آثار در مناطق زلزله‌زده‌ی ورزقان آذربایجان شرقی و همین طور جزیره‌ی ابوموسی در دل خلیج فارس بود. مراسم اختتامیه هم در شب عید غدیر و همزمان با روز 13 آبان، روز دانش‌آموز با حضور حاجی‌بابایی وزیر آموزش و پرورش در سینما فلسطین برگزار شد و جوایز و تقدیرنامه‌ها به برگزیدگان اهدا شد:
فرهنگیان فیلم‌ساز: آرزوها (محمد مقیم‌پور بیژنی)، آن مرد ایستاده است (علیرضا نوروزی)
دانش‌آموزان فیلم‌ساز:خانواده‌ی شمعدانی (فاطمه انصاری)، سوختن در آب، غرق شدن در آتش ( دانیال طهماسبی)، چرا با صدای خروس خورشید درمی‌آید (گلا بریانیدزه از گرجستان)
مستندهای علمی و آموزشی: بازمانده‌ی تتیس (بابک مجیدی)، پرواز با بال‌هایم (رسول انتشاری)، رصدخانه‌ی مراغه (حسین پورستار)، مهرا (حسن نقاشی)، سلام خدای مهربان (حسن نقیان‌فشارکی). جایزه‌ی ویژه‌ی هیأت داوران: شرکت مونالیزا از فرانسه
فیلم بلند داستانی: آقای مدیر (حسن آقاکریمی)، گاتو (راجان خوسه از هندوستان)، آوان (آرش سجادی‌حسینی)، شعله در باد (فرهاد مهران‌فر)
فیلم کوتاه داستانی: 3 در 3 (نونو روجا از پرتغال، عینک جادویی (دانیل رپتر از مکزیک)، نامه‌ها، عکس‌ها، آدم‌ها (سیدمحمدرضا خردمندان)، مسئول (سرجو باره‌خون از اسپانیا)، 24 ساعت مرخصی ( ناصر شهریاری‌احمدی)
پویانمایی: صدای جاده (برزان رستمی)، انتظارات بزرگ (الکسی گوینگو از پرتغال)، آهوی گردن‌دراز (سیدحسن سلطانی)، ماسوله (بهرام عظیمی)
جایزه‌ی سیفژ: شعله در باد (فرهاد مهران‌فر)، اتاق رحمت (هوشنگ حسینی)، گراناز (عباس رافعی)، سلام مادر (امیر طرفه‌حسینی)، و خدایی که (مهشید فریدفر)، مادر پاییزی (سیروس رنجبر)، مدرسه نیکان (حسن شریعتمداری)، آوای آشنا (سهیلا کریمی)، آسان‌ترین کار کوچولوها (مصطفی خسروی)
بخش فیلم‌های 137 ثانیه‌ای: مهدی طالبانی، مهدی نصیری، فاطمه سلطانی، سمیه میرمهدوی
بهترین فیلم‌نامه: رحیم کریم‌‌زاده، عادله عطاران، مریم طیار، مطهر زنگانه
