سینمای ایران رویداد: موسم ممیزی/ طرح غربالگری صنوف/ درباره‌ی فیلم جدید مهرجویی نیمهی پرِ لیوان : سیوششمین جشنواره‌ی فیلم کوتاه تهران یادها: محسن مهدی/ داود روستایی پروندهی یک فیلم: «باد ما را خواهد برد» چهگونه باد ما را خواهد برد شکل گرفت؟/ طرحی که کیارستمی به شرکت امکادو داد/ گفتوگو با محمود آیدن، ایدهپرداز و نویسندهی طرح فیلمنامه/ طرح فیلمنامهی باد ما را خواهد برد/ کیارستمی چهطور با خیام زندگی ما را دگرگون کرد؟/ گنجهای سیاهدره/ گپی با جعفر صانعیمقدم/ و گفتوگوهایی با عباس کیارستمی، محمود کلاری، بهمن قبادی، بهزاد دورانی و فرزاد سهرابی [ادامه]
نقد فیلم نقد خانه پدری (کیانوش عیاری)/ سمفونی نهم (محمدرضا هنرمند)/ مطرب (مصطفی کیایی)/ مسخرهباز (همایون غنیزاده)/ گفتوگو با علی قاضی (مدیر فیلم‌برداری)/ چشمگوشبسته (فرزاد مؤتمن)/ زیر صفر مرزی (مهدی افشارنیک)، زغال (اسماعیل منصف)، گندم (سمیح کاپلاناوغلو) وستالگرافی: بازی‌های فولکلوریک کوچه و بازار/ جاهل و مادرش/ مهرجویی، فلمینگ و جین باند
سینمای جهان نمای دور: جیمی لی کرتیس بیست سال پس از ترک/ مرد ایرلندی از زبان طراح لباس آن/ وقتی درخواست اقامت نیل یانگ هم به تعویق میافتد/ دابسمش و هویتسازی در جهان مجازی امروز/ زنان امروز در برنامهی تازهی کتی برک/ اعتراض اهالی سینما به رستاخیز جیمز دین/ داستان وست ساید همزمان بر پردهی سینما و صحنهی تئاتر سینما دنیا را عوض کرده: گفت‌وگوی اختصاصی با کوستا-گاوراس فیلم‌های روز: الکامینو: فیلم سینمایی بریکینگبد (وینس گیلیگان)، شغل پرخطر (لی بئونگ)، زندگی خصوصی (تامارا جنکینز)، سوغاتی (جوآنا هاگ) پربار برای ایرانیها: گزارش سیودومین جشنواره‌ی توکیو سریال روز: المنتری/ بدیهی (رابرت داهرتی) آدابی و ترتیبی بجوی...: نگاهی موردی به آداب و رسوم سینما رفتن در ترکیه
پودفكین، فیلم‌ساز و نظریهپرداز سینما اعتقاد داشت كه «تدوین، بنیان هنر سینما» است و فیلم اصلاً «نما» نیست بلكه ساخته شده از قطعاتی است كه پشت سر هم ردیف شدهاند. هیچكاك معتقد است كه «پردهی سینما باید زبان خاص خودش را به نمایش بگذارد و این میسر نیست مگر این كه هر صحنه را به عنوان بخشی از مواد خام سینما به قطعات مختلفی تقسیم كنیم تا یك الگوی بصری بامعنا خلق شود.» به دلیل اهمیت فرایند تدوین، نقش تدوینگر در یك فیلم معادل همان نقشی است كه كارگردان بر عهده دارد. دستمایهای كه یك كارگردان سر صحنهی فیلماش فراهم میسازد، تا زمانی كه كنار هم قرار نگیرند و مشخص نشود كه هر نما باید چه مدتی روی پرده...
[ادامه]
مازیار معاونی: حتی اگر «جوکر» را مهمترین فیلم امسال ندانیم باز هم نمیتوانیم در تعلق آن به فهرست یکی از چند فیلم مهم سال به خود تردیدی راه دهیم؛ فیلمی که در چند ماه گذشته نامش در کنار فیلم‌های مهم دیگری چون «مرد ایرلندی» (مارتین اسکورسیزی) بر سر زبانها بود و در جشنوارههای گوچک و بزرگ سراسر جهان برنده جایزه‌های مختلفی شده است. تاد فیلیپس، فیلم‌ساز شناخته شده و پُرکار آمریکایی که بسیاری از دوستداران سینما او را با سهگانه «خماری» به جا میآورند بعد از ساخت فیلم «سگهای جنگی» که سال ۲۰۱۶ به نمایش در آمد در تازهترین ساختهاش «جوکر» دوباره سراغ تریلر رفته و البته این بار اثرش به لحاظ ژانری به عنوان یک فیلم جنایی...
[ادامه]
همچون در یک آینه (۵۰): نگاهی به بازی‌های امیر جعفری
شاهپور عظیمی: مجموعه‌ی «بدون شرح» (1381) با جناسهای پنهانش در عرصهی سیاست و روزنامهنگاری و بر روی طول موج طنز در همان دوران نمایش توانست مخاطبان فراوانی دست و پا كند اما شاید حضور دو بازیگر در نقشهایی كمیك و تكیه كلامهایشان، بیش از هر عامل دیگری توانستند به مشهور شدن این مجموعه كمك كنند: فتحعلی اویسی و امیر جعفری. تماشاگران تئاتر البته پیش از این مجموعه امیر جعفری را روی صحنهی تئاتر دیده بودند اما معارفهی تماشاگران انبوه با او در همین مجموعه بود. نخستین و البته بارزترین خصوصیت نقش فرید، به جز تكیه كلام «خوب چیزیه، خوووب» كه كارش حتی به یكی دو تبلیغ تلویزیونی كشیده شد، اجرای پر انرژی...
[ادامه]
مقایسه‌ی شخصیت‌های مؤنث در دو فیلم «ایده‌ی اصلی» و «سرکوب»
حمیرا افشار: اکران همزمان دو فیلم «سرکوب» و «ایده‌ی اصلی» بر اساس یک تصمیم معنادار انجام نشده، و صرفاً معادلات پیچیدهی اکران در سینمای ایران باعثش شده؛ فیلمهایی که شاید در نگاه اول ربط چندانی هم به یکدیگر نداشته باشند اما نکتهی ظریفی در پس آنها وجود دارد که مقایسه‌ی آن دو را جالب توجه میکند و آن هم حضور پررنگ زنان در متن و ساختار هر دو فیلم است. میتوان تصور کرد که عدهی زیادی از مخاطبان این دو فیلم میتوانند یا خودشان را در قالب (حداقل) یکی از شخصیت‌های زن این دو فیلم تصور کنند و یا زنانی را در اطرافشان میشناسند که شبیه به یکی از این شخصیت‌ها باشند: زنانی تماماً خاکستری!...
[ادامه]
گردآوری و ترجمه سارا مهرابی: «۲۸ روز بعد»، «شان میمیرد» و «گوسفندان سیاه» نام تعدادی از بهترین فیلم‌ها درباره زامبیهاست که توانستهاند این سبک از فیلم را به حد اعلا برسانند اما هنوز مسیر فیلم‌های زامبی به پایان نرسیده؛ بهتازگی کارگردانان جوان که اغلب رنگینپوست هستند، ماجرا و داستانهای زامبی را به آفریقا و کارائیب که زادگاه این داستان مهیج و ترسناک است بردهاند. برجستهترین کارگردان در میان آنها ماتی دیوپ فرانسویست؛ جدیدترین فیلم او «آتلانتیک» در بخش مسابقه جشنواره کن ۲۰۱۹ حضور داشت. «آتلانتیک» داستان عاشقانهای است که در داکار پایتخت سنگال و در دنیایی فراطبیعی اتفاق میافتد؛ ظهور زنانی خوابگرد باعث وحشت...
[ادامه]
به بهانه درخشش مستندسازان ایران در جشنواره «ایدفا»
رضا صائمی: طی سالهای گذشته در گفتوگوها و نشستهایی که با سینماگران و مستندسازان داشتهام، اغلب آنها معتقد بودند که آینده سینمای ایران، متعلق به سینمای مستند است. ضمن اینکه برخی معتقد بودند که چند سالیست که سینمای مستند ما جلوتر و پیشگامتر از سینمای داستانیست اما به دلیل کم توجهی به سینمای مستند در کشور و جذابیتها و کارکردهای تجاری سینمای داستانی، این واقعیت مهجور مانده یا به چشم نیامده است. واقعیت این است که وقتی با نگاه آماری هم به این مساله مینگریم، تعداد جوایزی که سینمای مستند ما از جشنوارههای مختلف جهان در کشورهای مختلف بهدست آورده بیش از سینمای داستانی است. ضمن اینکه...
[ادامه]
با گرانتر شدن بلیت سینماها و میدانداری تلویزیون، مخاطبان سینما روز به روز، بیشتر در خانهها پای تلویزیونها نشستند و عرصه بر سینما تنگتر شد. سینما نیز از عناصری استفاده كرد كه تلویزیون نمیتوانست از آنها استفاده كند. یكی از آنها استفاده از جلوههای ویژه بود كه تلویزیون از نظر مالی و ابعاد بصری نمیتوانست از چنین عناصری بهره ببرد اما سینما توانست با استفاده از آنها تصاویری را به تماشاگران سینما نشان دهد كه تا پیش از آن هرگز ندیده بودند. سینما روز از تمامی جلوهها یاری گرفت تا به رقابت با تلویزیون بپردازد. در «پروفسور دیوانه» (1996) گریم ادی مورفی به گونهای بود كه او توانست در نقش یك زن چاق ظاهر شود و در «تكثیر شده»...
[ادامه]
همچون در یک آینه (۴۹): نگاهی به بازی‌های امیر جدیدی
شاهپور عظیمی: امیر جدیدی با این كه چند سالی است بازیگری را در سینما تجربه كرده اما همچنان یكی از تازهنفسهاست چرا كه هنوز «پرسونای بازیگری» او شكل پیدا نكرده است. در توضیح پرسونای یك بازیگر همین شاید كافی باشد كه كارنامهی كاریاش او را به عنوان یكی از تیپهای آشنا برای تماشاگر معرفی كند. تیپ به معنای مصطلح در فیلمنامهنویسی مورد نظر نیست بلكه بیشتر تیپ به معنای «شخصیت قابل تشخیص» را در نظر داشته باشیم. بازیگران سینما- چه مرد و جه زن- همواره تصویر قابل تشخیصی از خودشان در فیلم‌ها بر جای میگذارند. مثلاً رابرت دونیرو بازیگری انفجاری است به این معنا كه ناگهان و در شرایطی خاص از ظاهر سرد و خونسردش بیرون میآید و...
[ادامه]
.jpg)
.jpg)
