سینمای ایران خشت و آینه: ماه بلوا/ جشنواره‌ی فجر یک چیز دیگر است/ چارچوببندی/ برای خشکاندن ریشههای بید/ اندر مذمت انجماد نگاه/ جال خالی اقتباس/ تاریخ از یک سو/ همسر یا دلبر؟ عشق یا ازدواج؟/ مردی گفتن، زنی گفتن!/ سینماسوگ/ پرفروشها و رکوردشکنان-2/ غلط ننویسیم-12: همه نمیدانند! سال درخشش جوانها: به استقبال سی‌وهفتمین جشنواره‌ی فیلم فجر تلویزیون: بانوی عمارت مهمترین سریال زمستان امسال: هزارتوی عشق و قدرت درگذشتگان: حسین محباهری: خداحافظی با یک معلم دوست‌داشتنی سلام نیویورک: دریچهی سینما و اولین جشنواره‌ی فیلم‌های ایرانی در نیویورک راز و رمزهای سینمادارِ پیر: خاطره/ مقالهای درباره‌ی سینماها و سینماداری در یک شهر کوچک شمالی سینماداری در عصر جدید: وقایعنگاری یک تجربهی موفق [ادامه]
این دو سینمای کوچک و مهجور...: پردیس (گلسرخ) و چارلی همه‌ی کارهای زمین‌مانده: گفت‌وگو با مهدی یزدانی، مدیرعامل مؤسسه‌ی رسانه‌های تصویری به خاطر یک فیلم بیش‌تر: یکه‌تازی VOD و آینده‌ی شبکه‌ی ویدئویی «عقاب‌ها» با ده میلیون تماشاگر بر صدر: دقیق‌ترین آمار از پرمخاطب‌ترین فیلم‌های تاریخ سینمای ایران همان یک بار کافی است؟: نگاهی دیگر به فیلم‌نامه‌های اصغر فرهادی به بهانه‌ی فیلم تازه‌اش همه می‌دانند . نقد فیلم نقدی بر مارموز (کمال تبریزی)/ دو نقد بر اتاق تاریک (روح‌الله حجازی)/ نقدی بر درساژ (پویا بادکوبه) نگاهی به چند فیلم گروه هنر و تجربه: و کیارستمی ادامه دارد (احسان ناجی)/ آهستگی (یاسر خیر)/ اینستاگرامر (سینا کیان‌پور)/ مثل یک زن (مژگان ایلانلو) گزارش اکران: کهنه‌های دل‌آزار! نوستالگرافی: کنکور کاوسی و خاچیکیان/ مریم و کبری و پوری و شهرزاد و کتاب‌فروشی اشراقی/ بازخوانی ترانه‌ی فرناندز . سینمای جهان نمای دور: بازیگران اصلی تل‌ماسه‌ی ویلنوو مشخص شدند/ گیشه‌ی سینمای ایتالیا در حسرت دو سال پیش/ فیلم جدید جردن پیل واقعاً ترسناک به نظر می‌رسد!/ تبعات نطق گلدن گلوبی کریستین بیل/ 26 میلیون بیننده در یک هفته!/ سرانجام پیش‌درآمدی بر سریال خانواده‌ی سوپرانو/ تکلیف برندگان گلدن‌گلوب معلوم شد/ عجیب‌ترین مستندهای سینمایی هزاره‌ی جدید/ تلاش برای کشف برخی از اسرار تویین‌پیکس: بازگشت روی پرده: اسپایدرمن: به سوی اسپایدر-ورس (باب پرسیکتی، پیتر رمزی، رادنی راتمن)/ بامبلبی (تراویس نایت)/ پیک/ حمل‌کننده‌ی مواد (کلینت ایستوود)/ وارثه‌ها (مارچلو مارتینسی)/ IMDb را چه می‌شود؟ نوزدهمین دوره‌ی جشنواره‌ی فیلمکس: یک گزارش کوتاه درباره‌ی یک جشنواره‌ی کوچک فیلم‌های روز: راه‌ورسم لذت بردن از فیلم هندی! با نگاهی به دو فیلم جدید و جذاب سینمای هند: شیطان (رام کومار)/ ملودی کور (سریرام راغوان) گول کوئن‌ها را نخورید!: نگاهی دیگر به تصنیف باستر اسکراگز نمای درشت: پرونده‌ای مشترک برای روما (آلفونسو کوارون) و جنگ سرد (پاوو پاولیکوفسکی): زیبایی، در دلِ دنیای تیره و تارت نهفته است/ روما: عروج/ به روایت شاهد عینی در فیلم‌سازی همانی هستید که دیده‌اید، خوانده‌اید و شنیده‌اید: گفت‌وگو با آلفونسو کوارون، کارگردان روما جنگ سرد: عشق یا کمونیسم؟/ ظهور و سقوط یک عشق/ فیلم‌هایی که جذب‌شان می‌شوی ولی تکانت نمی‌دهند/ ترسیم «زیبایی اندیشه» در قاب‌ها و ترکیب‌بندی‌های روما و جنگ سرد من یک فیلم‌ساز حرفهای نیستم!: گفت‌وگو با پاوو پاولیکوفسکی، کارگردان جنگ سرد
همچون در یک آینه (۲۲): نگاهی به چند بازی کری گرانت
شاهپور عظیمی: کارگردانهای بزرگ سینما مانند هاوارد هاکس و آلفرد هیچکاک دوست داشتند با او کار کنند و هیچکاک گفته بود تنها کسی را که دوست دارد، کری گرانت است؛ نام واقعیاش آرچیبالد الک لیچ بود اما وقتی نام کری لاکوود را هم برای خودش برگزید (به پیشنهاد فِی رِی سر میز شام و بر اساس نام شخصیتش در نمایش موزیکال «نیکی») از نظر تهیهکنندگان سینما نام مناسبی برای یک ستاره نبود و نام گرانت برایش انتخاب شد. او هم مانند بسیاری از آنهایی که شایسته جایزه اسکار بودند، حتی در دو باری که نامزد شد هم نتوانست آن را به دست بیاورد و انتخابهایی نامناسب، تندیس طلایی را به دیگران رساند. او در چند فیلم هیچکاک و هاکس ظاهر شد که در کارنامهاش...
[ادامه]
رضا صائمی: در روزهای اخیر شاهد مناقشه کمال تبریزی و دو منتقد صاحبنام به بهانه نقد فیلم «مارموز» در یکی از برنامههای تلویزیونی بودیم که به دلخوری و واکنشهای مجازی در شبکههای اجتماعی هم منجر شد و بازتابهای گستردهای در رسانه‌های سینمایی داشت! اتفاقی که بار دیگر به شکاف میان منتقد و فیلم‌ساز در فرهنگ پرسوءتفاهم جامعه ما دامن زد و نشان داد که هنوز به درک مشترکی از نقد و کارکردهای آن و انتظاری منطقی و معقول از منتقدان نرسیدهایم؛ شکافی که از تردید به لزوم نقد و ضرورت حضور منتقد و هویت مستقل آن برمیآید! بسیاری از فیلمسازان ما توقعشان از نقد صرفاً نقل خوبیها و بیان قوتهای آثار است و از بیان نقطهضعفها و اشکال کار رنجیده خاطر میشوند و آن را...
[ادامه]
هفت فیلم‌ساز زنی که در ۲۰۱۸ درخشیدند اما از فصل جوایز و اسکار جا ماندند!
کِیت اِربلَند، ترجمه مریم شاه‌پوری: این یک داستان قدیمی است؛ حتی زمانی که صنعت سرگرمی دائم از اهمیت تنوع جنسیتی و نژادی سینماگران در پشت دوربین میگوید، باز هم این فیلمسازان زن هستند که از برخی جوایز و مراسم سینمایی مهم سال بیرون میمانند. در سال ۲۰۱۸، گلدن گلوب، جوایز انتخاب منتقدان، اتحادیه کارگردانان و بفتا، همه از نامزد کردن یک فیلم‌ساز زن در رشته بهترین کارگردان بازماندند (گلدن گلوب، جوایز انتخاب منتقدان و بفتا، حتی آثار کارگردانان زن را در رشتههای بهترین فیلم سال هم نامزد نکردند و فقط لین رمزی با «هرگز واقعاً اینجا نبودی» در رشته «فیلم شاخص بریتانیایی» در بفتا نامزد شد). این روزها که پیشبینی نامزدهای احتمالی اسکار...
[ادامه]
گردآوری و ترجمه رضا حسینی: جشنواره برلین و نامه عاشقانه ژانگ ییمو به سینما: استودیوی هنگکنگی «اِدکو فیلمز» حقوق پخش بین‌المللی فیلم «یک ثانیه« را به دست آورد؛ جدیدترین اثر فیلم‌ساز برجسته سینمای چین ژانگ ییمو که نخستین نمایش جهانیاش را در بخش مسابقه جشنواره بین‌المللی برلین تجربه خواهد کرد. این فیلم که به عنوان نامه شخصی-عاشقانه ییمو به سینما معرفی شده است، پس از فیلم‌های پرهزینهای چون «دیوار بزرگ» و «سایه» بازگشت این فیلم‌ساز مؤلف به خاستگاهش خواهد بود. داستان از لحظهای شکل میگیرد که یک حلقه فیلم، رابطهای دور از ذهن را بین یک فراری و یک دختر بیخانمان شکل میدهد. «یک ثانیه» با بازی‌های ژانگ یی و فان وی در اواسط تابستان سال گذشته میلادی...
[ادامه]
مازیار معاونی: «کلنزمن سیاه» که بر اساس یک داستان واقعی شکل گرفته است، نگاهی دارد به فعالیتهای حرفهای یک کارآگاه سیاهپوست به نام ران استالوورث که از دهه ۱۹۷۰ تا ابتدای هزاره جدید در خدمت نیروی پلیس آمریکا بود. او پس از دیدن فیلم اسپایک لی بر وفاداری به اصل ماجرای تاریخی صحه گذاشت؛ بجز جزییاتی که بنا به ضرورت درام به کار اضافه شدهاند. در ابتدای فیلم و در پی تصمیم دولت مرکزی مبنی بر اعطای موقعیتهای شغلی و اجتماعی برابر به رنگینپوستان، رانِ جوان به اداره پلیس راه پیدا میکند؛ جایی که تغییر اتمسفر نژادی آن تلاش و مرارت بسیاری میطلبد. در این خصوص، نکته جالب، افزایش توجه سینمای آمریکا در سالهای اخیر به بازه زمانی سرنوشتساز...
[ادامه]
گفت‌وگویی با هیروکازو کورِه‌دا کارگردان «دله‌دزدها»
کیکاوس زیاری: هیروکازو کورهدا در ارتباط با نوع بازی گرفتن از بازیگران کودکش میگوید: «چیزهای مختلفی را در اختیارشان میگذارم تا تمرین و تلاش کنند. اما هیچ وقت چیزی به اسم داستان یا فیلمنامه به دستشان نمیدهم.» منتقدان ژاپنی این شیوه کار با بازیگران را در ژاپن، تازه و بدیع می‌دانند. به هر حال سیزدهمین ساخته سینمایی کورهدای ۵۶ساله در گیشه به یک بلاکباستر بدل شده است و حالا هم شانس بسیار زیادی دارد تا جزو پنج نامزد اسکار بهترین فیلم خارجیزبان قرار بگیرد. او که در فیلمش به ستایش از پیوندهای خانوادگی میپردازد، تمایلی به کارگردانی فیلمی صد میلیون دلاری در هالیوود ندارد و کار در سرزمین مادریاش را ترجیح میدهد. اما او از بحثها و جدلهای تندی که...
[ادامه]
همچون در یک آینه (۲۱): نگاهی به چند بازی جک نیکلسن
شاهپور عظیمی: جان جوزف نیکلسن یا همان طور که علاقهمندان سینما وی را میشناسند، جک نیکلسن، بهنوعی یکی از دستاوردهای کاری راجر کورمن است که در ۱۹۶۰ در «مغازه کوچک وحشت» از او بازی گرفت و این همکاری در چند فیلم دیگر نیز ادامه یافت. اما شاید فیلمی که باعث شد نام او بیش‌تر شنیده شود، «ایزی رایدر» (دنیس هاپر، ۱۹۶۹) بود که بر اساس رویکرد جوانانه آمریکاییهایی که دستهدسته به جنبش هیپیسم ملحق میشدند و زندگی را آمیزهای از معنویت توأم با جاذبه مواد مخدر تصور میکردند. با این همه سیمای واقعی نیکلسن و شاخصه دوران بازیگری او را باید در «پرواز بر فراز آشیانه فاخته» (میلوش فورمن، ۱۹۷۵) یا به سیاق سینمادوستان ایرانی...
[ادامه]
نگاهی به مستندهای «اکسدوس»، «جای خالی دوست» و «خاتمه»
محمدسعید محصصی: نابهسامانیهای اجتماعی و دیگر معضلات جامعههای انسانی، در درون خود حاوی درام هستند و بیدلیل نیست که سینماگران مستند به این جنبه از زندگی بسیار میپردازند. رسوخ به درون ماجراهای پیرامون و مهمتر از آن به درون شخصیتهای انسانی یکی از مهمترین و البته جذابترین جنبههای سینمای مستند است، تا آنجا که گاه برخی از مستندسازان پا روی مرزهای اخلاق مستندسازی هم میگذارند. اما این، همه ماجرا نیست. پردازش درام مندرج در مقولهای که مستند می‌شود، امر ذاتی دیگر این عرصه است. در ادامه چند فیلم دیگر از دوازدهمین جشنواره «سینماحقیقت» را از این منظر بررسی میکنیم...
[ادامه]
-out.jpg)