چنان کارنامه پرباری دارد که شاید بتوان برخی از آثارش را که اکنون دیگر با ذائقه ما جور درنمی‌آید، به‌راحتی به دست فراموشی سپرد. اکبر عبدی با حضور در تلویزیون به چشم آمد. ظهور باور‌پذیرش در مجموعه‌هایی مانند محله بروبیا (1361)، محله بهداشت (1363) و طنز‌آوران جهان (1364) مخاطبان را با نام و چهره‌ای آشنا کرد که می‌توانست دور را در دست بگیرد و توجه‌ها را به سوی خودش جلب کند.
بازی عبدی در اجاره‌نشین‌ها (1365) بسیار به بازی او در آثار تلویزیونی نزدیک بود اما فراز‌هایی مانند تراشیدن ریش و آوار شدن دیوار و شکستن لوله‌ها و دعوایش با عباس‌آقا سوپرگوشت (عزت‌الله انتظامی)، بده‌بستان‌هایش با آقای سعدی (حسین سرشار) و منفجر شدنش و ترساندن خانم مهندس افجه‌ای (فریماه فرجامی) بیش از همه نام و چهره‌اش را در ذهن تماشاگران بازی‌هایش حک کرد. هرچند خیلی‌ها نقش غلام‌رضا در مادر (1368) را یکی از برترین‌های او می‌دانند که این را بیش‌تر می‌توان به نقشی مربوط دانست که علی حاتمی برایش نوشت، اما در واقع ظهور و حضور اکبر عبدی در سینمای ایران را باید در هنرپیشه (1371) جست‌وجو کرد که بی‌اغراق استاندارد‌های بازیگری در سینمای ایران را جابه‌جا کرد و همچنان یکی از شاه‌نقش‌های اوست.
طنازی‌هایش در ناصرالدین‌شاه آکتور سینما (1370) یا دلشدگان (1370) اگرچه همچنان جذابیت‌های خاص خودشان را دارند اما کم‌تر فرصت و میدانی برای او فراهم می‌کنند که خلاقیت‌هایش را به نمایش بگذارد. اما این فرصت با آدم‌برفی (1373) به وجود می‌آید و او می‌تواند بار دیگر نشان دهد که بازیگری یکه و به‌شدت هوشمند است که در هر سکانسی قابلیت آن را دارد که نکته‌ای خلاقه را اجرا کند. عباس خاک‌پور و درنا با بازی او، سطح بازیگری در سینمای ما را کاملاً ارتقا می‌دهند. این‌جا همان جایی است که عبدی بار دیگر می‌تواند از ویژگی منحصربه‌فردش در ارائه بازی کمیک و تراژیک، هم‌زمان بهره ببرد؛ و این بار این هم‌زمانی حتی بیش از هنرپیشه به چشم می‌آید. عباس تا وقتی عباس است، تلخ است و ساده‌دل و به‌راحتی فریب اسی (داریوش ارجمند) و جواتی (پرویز پرستویی) را می‌خورد اما آن قدر حواسش هست که بداند رفتنش به جایی که برایش عقده شده، تاوان سنگینی دارد. وقتی عبدی به جلد درنا فرو می‌رود، به‌اصطلاح کم‌فروشی نمی‌کند. اگر قرار است درنا دل آن خواستگار خارجی را به دست بیاورد، این کار را می‌کند اما یادش می‌ماند که امیدارست این بابا را سر تخته بشویند! نگاه کنیم به درددل‌‌های درنا و خانم خورشیدی (آزیتا حاجیان) که در همان حال درنا ناخن‌هایش را مانیکور می‌کند یا وقتی ابی کپل (محمدرضا شریفی‌نیا) در وصف درنا بدیهه‌سرایی می‌کند، بازی عبدی به گونه‌ای است که بتواند این «آقا سمج کمپله» را فریفته سازد.
حضور اکبر عبدی در آثار مختلف باعث شد تا ارزش‌های بازی او در مواردی کم‌تر به چشم بیاید. در مورد او این تردید وجود دارد که پرکاری‌اش را آیا باید پای ضعف او نوشت؟ پاسخ این پرسش از این منظر قابل بررسی است که او تقریباً هیچ‌گاه در نقش‌های گوناگونی که حضور داشته، کم‌فروشی نکرده است. نگاه کنید به آثاری مانند مرد آفتابی (1374)، جنگ‌جوی پیروز (1377)، نان و عشق و موتور 1000 (1380) و تسویه حساب (1386) که همواره در این نقش‌های فرعی و گاه اصلی، عبدی همچنان عبدی است با تمام خلاقیت‌هایی که از او سراغ داریم. نگاه کنیم به شخصیت سیامک پاژنگ، نقش فرعی اما درخشان او در قندون جهیزیه (1393) که عمل قلب «واز» کرده است و با گربه‌اش زندگی می‌کند، در حالی که دل در گرو مدیر ساختمان (افسانه چهره‌آزاد) دارد. هم می‌ترسد، هم نگران آینده‌اش است و هم نمی‌خواهد آدم بدی باشد.
کانال تلگرام ماهنامه سینمایی فیلم:
