وقتی از حمایت سینمایی حرف می‌زنیم، دامنه این هدف صرفا به اصناف سینمایی و کسانی که در مجموعه فرایند تولید فیلم قرار می‌گیرند محدود نمی‌شود. اگر حمایت سینمایی از یک‌سو به کارگزاران و عوامل مولد سینمایی ناظر است از سوی دیگر باید مشمول مخاطبان و تماشاگران سینما هم شود که بدون حمایت آن‌ها، سینما سرمایه اصلی خود را از دست خواهد داد. در واقع این مخاطبان سینما هستند که می‌توانند با حضور موثر خود در سالن‌های سینما، از این صنعت حمایت کرده و حیات حرفه‌ای آن را استمرار ببخشند اما غالبا در سیاست‌گذاری‌های سینمایی مورد بی مهری یا فراموشی واقع می‌شوند. در شرایط ویژه مثل بحران‌های اقتصادی و معیشتی، دولت‌ها برای حمایت از اقشار آسیب‌پذیر و کم درآمد، تمهیداتی می‌اندیشند مثلا طرح سبد کالای خانوار و حمایت‌های مالی و کالایی از قشر ضعیف جامعه. اما در حوزه فرهنگ کم‌تر شاهد حمایت از کالاهای فرهنگی و مصرف‌کنندگان آن هستیم. این کم‌توجهی غالبا با این توجیه همراه است که اقشار ضعیف و کم درآمد جامعه، نیاز فرهنگی در خود احساس نمی‌کنند که برای مصرف کالاهای فرهنگی خواهان حمایت باشند. همین نگرش موجب شده تا نیازهای فرهنگی طبقات پایین جامعه با پیش‌فرض‌هایی از قبل تایید شده اساسا به اصالت و رسمیت گرفته نشود و درباره آن راهکارهایی ارائه نشود. مثلا با گران شدن قیمت بلیت سینماها کم‌تر درباره این‌که طبقات کم‌درآمد جامعه چطور باید ازسینما و امکانات آن بهره‌مند شوند صحبت شد. اگرچه طرح نیم‌بها بودن فیلم‌ها در روزهای سه‌شنبه یکی از راه حل‌ها بود، نیم‌بها شدن سینماها در اکران‌های صبح هم به آن اضافه شد. اما قشر کارگر و زحمت‌کشی که از اولین ساعت‌های روز باید کار روزانه را شروع کند از این فرصت برخوردار نیست تا صبح‌ها به سینما برود. اساسا سینما رفتن در سانس‌های صبح چندان در فرهنگ تماشای مخاطبان ایرانی، الویت ندارد. به نظر می‌رسید با توجه به شرایط بد اقتصادی و محروم شدن تعداد بیش‌تری از مخاطبان طبقه ضعیف و تهی‌دست از سینما باید فکری برای رفاه حال این قشر از مخاطب کرد تا به طور مطلق از امکان سینما رفتن محروم نشوند.
واقعیت این است که هنوز نمی‌توان به ارزیابی این طرح پرداخت و درباره آن قضاوت کرد، اما می‌تواند امیدوار بود که طبقات کم‌درآمد و آسیب‌پذیر جامعه ما در نسبت با دغدغه‌های سینمایی مورد توجه قرار گرفته‌اند. سینما صرفا به مخاطب‌شناسی نیاز ندارد به مخاطب‌پذیری هم نیاز دارد که بخشی از این مخاطب‌پذیری به ساز‌و‌کارها و سیاست‌های برون متنی مثل همین طرح نیاز دارد تا در قبال فشارهای اقتصادی به حمایت فرهنگی و هنری از اقشار ضعیف جامعه بپردازد. این طرح را می‌تواند فعال شدن پارادایم اقتصاد فرهنگ در گفت‌مان سینمایی ایران دانست که می‌تواند از مرگ بخش مهمی از مخاطبان سینما و ریزش آن‌ها جلوگیری کند. قشری که یکی از تفریحات آن‌ها همین سینما رفتن بوده و حالا با گران شدن بلیت و سخت شدن معیشت در حال از دست دادن سینما به عنوان یک حق اجتماعی و شهروندی بود. یاد فیلم مهمان مامان و آن صحنه تاثیر‌گذار آپارتچی‌های سینما در خانه حسن‌پور شیرازی بیفتید که به خاطر اوضاع بد مالی و به تعویق افتادن حقوق‌شان دور هم جمع شده بودن تا درباره آینده شغلی خود تصمیم‌گیری کنند. امروز با توجه به بحران‌های اقتصادی و سخت شدن تامین معاش و افزایش هزینه های فیلم دیدن و سینما رفتن، بسیاری از دوستداران سینما هم مثل بسیاری سینماداران و همان آپارتچی‌های فیلم مهمان مامان، در شرایط متزلزلی قراردارند و باید حمایت شوند. این یک واقعیت تلخ است که با کوچک‌تر شدن سبد اقتصادی مردم، کالای فرهنگی هنری از اولویت زندگی مردم خارج می‌شود، اما این طرح می‌توان کمبودهای فرهنگی قشر آسیب‌پذیر اقتصادی را تا حدودی جبران کند. جامعه هدف این طرح، طیف متنوعی از کودکان، خانواده‌ها، معلولان، معتادان بهبود یافته و... را دربرمی‌گیرد که در حال حاضر از طرف خیریه‌ها برای بهره‌مندی از طرح معرفی می‌شوند. به نظر می رسد حالا نوبت سلبریتی‌های سینمایی است تا با حمایت از این طرح به حمایت از قشر محروم از سینما کمک کنند.
کانال تلگرام ماهنامه سینمایی فیلم:
