مهم‌ترین خبری که هفته گذشته بازتاب‌های گسترده‌ای در محافل سینمایی و رسانه‌ای داشت خبر همکاری مجدد علی نصیریان و داریوش مهرجویی بعد از 40 سال بود. با قطعی شدن حضور علی نصیریان در لامینور جدیدترین فیلم داریوش مهرجویی، پس از فیلم‌های گاو، پستچی، آقای هالو، دایره مینا و مدرسه‌ای که می‌رفتیم، این ششمین همکاری این دو هنرمند خواهد بود. خبر این همکاری خیلی از عاشقان سینمای مهرجویی و علاقمندان استاد نصیریان را خوشحال کرد و با توجه به خاطرات خوبی که از همکاری‌های قبلی این دو در حافظه سینمایی خود دارند حالا مشتاقانه منتظرند تا نتیجه این همکاری مجدد را ببنید. به ویژه این‌که دوستداران سینمای مهرجویی از آثار متاخر او رضایت چندانی ندارند و حالا امیدوارند که این همکاری موجب بازگشت مهرجویی به دوران طلایی خود شود.
واقعیت این است که در پس این خبر خوشحال کننده، بحثی قدیمی و مناقشه‌برانگیزی هم همیشه وجود داشته که آیا این بازیگران توانمند هستند که به اثر سینمایی یک کارگردان اعتبار می‌بخشند و وزن هنری آن را بالا می‌برند یا این کارگردان‌های صاحب سبک و مولف هستند که فرصت درخشش و شکوفایی استعداد بازیگران را فراهم می‌کنند. همچنان که مسائل دیگری هم در این وضعیت مطرح می‌شود. مثل این‌که کارگردان‌ها چقدر در هدایت بازیگران بزرگ و صاحب‌نام در فیلم‌هایشان اختیار و آزادی دارند و آیا از این امکان برخوردار می‌شوند که بازیگر را مطابق نقشی که برای او در نظر گرفته‌اند هدایت و مدیریت کنند یا جایگاه و صلابت بازیگران بزرگ موجب می‌شود کارگردان تابع آن‌ها باشد و استقلال فکری و هنری‌اش تحت تاثیر نام‌های بزرگ قرار گرفته و به انفعال در کارگردانی برسند.
درباره نسبت کارگردان و بازیگر و نقش و سهم هر کدام در کیفیت اثر خلق شده، بسیاری معتقدند که نه هر کارگردانی بلکه کارگردان‌های صاحب سبک و به اصطلاح مولف نقش مهم‌تری در این فرایند دارند. به این معنی که هدایت و بازی گرفتن درست و متناسب با نقش و شخصیت و موقعیت یکی از مهم‌ترین وظایف کارگردان است و هنر کارگردانی در این است که حتی از یک نابازیگر بازی خوب بگیرد چنان‌که درباره اصغر فرهادی؛ یکی از ویژگی‌ها و توانمندی‌های او را قدرت بازی گرفتن از بازیگران می‌دانند، حتی نابازیگران و کودکان. بازی کودکان در فیلم درباره الی یکی از مواردی بود که درباره آن بحث‌های زیادی مطرح شد و یادداشت‌هایی از سوی منتقدان نوشته شده بود که فرهادی چه‌طور توانسته از کودکان به این خوبی بازی بگیرد. خود فرهادی نیز در یکی‌دو نشست نقد و بررسی فیلم درباره شیوه‌های بازی گرفتن از کودکان سخن گفت. همچنین او در فیلم جدایی نادر از سیمین به خوبی توانست از نابازیگری کهن‌سال، بازی تاثیرگذاری بگیرد که در ذهن‌ها بماند.
در بسیاری از مواقع در کارنامه بازیگران شاهدیم که بهترین بازی آن‌ها به واسطه حضور در فیلم کارگردانی رقم خورد که استاد بازی گرفتن و هدایت بازیگر است. بهترین مثال برای اثبات این مدعا خود داریوش مهرجویی است. او بود که با بازی گرفتن از خسرو شکیبایی در فیلم هامون، هم خود او و هم کاراکتر هامون را به یکی از ماندگارترین نقش‌های تاریخ سینمای ایران و به عنوان نماد روشنفکری در سینما بدل کرد. مهرجویی بود که وجوه دیگری از بازی بهرام رادان را در سنتوری به نمایش گذاشت و علی سنتوری را به یکی از شخصیت‌های به یاد ماندنی بدل کرد. به طوری که بعد از آن دیگر بهرام رادان را به قوت و جذابیت بازی در این نقش ندیدیم. همچنان‌که مهرجویی یکی از متفاوت‌ترین بازی‌های پارسا پیروزفر را در نقش یک معتاد در فیلم مهمان مامان رقم زد، به طوری که برخی معتقدند علی سنتوری ادامه همین کاراکتر است. عزت الله انتظامی نیز بسیاری از نقش‌های ماندگار خود را مدیون حضور در فیلم‌های مهرجویی است. از مش‌حسن فیلم گاو گرفته تا عباس آقا سوپر گوشت در فیلم اجاره نشین‌ها.
کانال تلگرام ماهنامه سینمایی فیلم:
