نقدی بر آخرین ساخته هومن سیدی «جنگ جهانی سوم»

جنگ جهانی سوم هومن سیدی

آخرین فیلم هومن سیدی مثل همیشه تفاوت زیادی با سینمای حال حاضر ایران دارد، نگاه خاص او حتی اگر برداشتی از تجارب فیلم دیدنش باشد نشان داد هنرمند دانایی است و برای مخاطب خود ارزش بالایی قائل است. او در سریال قورباغه بارها نشان داد برای ساخت هر قسمت از سریال، به اندازه یک فیلم بلند سینمایی وقت گذاشته و این یعنی نکته ای از مراحل ساخت فیلم را از دست نمی دهد و برای لحظه به لحظه آن به دنبال خلق و نوآوری است.

جنگ جهانی سوم تفاوت زیادی با فیلمسازی سیدی در سال های گذشته دارد، جنسی از سریال قورباغه دارد، در مرز باریک واقعیت و  تخیل حرکت می کند. ابزار ساخت فیلم را در بهترین کیفیت خود دارد و عوامل همه و همه برای فیلم و در خدمت فیلم قرار دارند. فیلم با ریتم و بازی خوبی شروع می شود. گریم و مدل بازی محسن تنابنده کمی زمان می خواهد برای باور کردنش «البته شاید دلیل اش تعدد نقش هایی از جنس متفاوت در کارنامه بازیگر نقش اول فیلم است.» کم کم هومن سیدی نگاه جدیداش را حاکم می کند دنیا تغییر می کند و به درستی دو فیلم را در یک قاب هدایت می کند. آنچنان فضای فیلم دگرگون است که بعضی از نشد ها را هم زیر سایه نگاه کارگردان باور می کنیم. بعد از میانه های فیلم کمی ریتم را نگه می دارد، زمانی را به مخاطب اش می دهد تا کمی آنالیز کند کجای کار است و بتواند این همه تمثیل را کنار هم بگذارد و بفهمد هومن سیدی از کجا و چه صحبت می کند.

حالا شد؛ او حرف های زیادی دارد، جنگ جهانی سوم را می توان در بطن جامعه امروز ایران و شاید گوشه های از جهان دید، «همان کاری را خواهم کرد که تو کردی» واقعیت تمام فیلم ها و قصه ها برپایه چند موضوع کلی و کلیدی است. اینکه چطور حرف بزنی که مخاطب تو را باور کند و از همان ابتدای فیلم آخرش را رمز گشایی نکند حس خوبی برای زمانی که خرج دیدن آن می کنی می دهد.

انتخاب لوکیشن و قاب های زیبای پیمان شادمان فر فضای متفاوتی را در کنار نگاه جدید موسیقی فیلم بامداد افشار که این روزها یکه تاز موسیقی متن است ساخته و به درستی یک فیلم در قواره بین المللی را راهی جشنواره ها کرده است. قطعا هومن سیدی را می توان یک فیلمساز جریان ساز برشمرد. جریانی که می تواند مسیر خوبی برای تفکر جدید فیلمسازی در ایران باشد.

[مجله فیلم]