فیلمهای لو رفته در فضای مجازی حالا پس از انتشار گسترده میان مخاطبان و پذیرا شدن نظرات گوناگون یکی پس از دیگری در پلتفرمهای سینمایی اکران آنلاین میشوند تا نوش دارویی پس از مرگ سهراب باشند، بر معضل جدی این روزهای سینمای ایران یعنی نشر زیر زمینی.
معضل قاچاق و انتشار غیر رسمی فیلمها در ایران ید طولایی دارد و بررسی آن از حوصله این مطلب خارج است اما اگر سالها قبل فیلم مهم و پر مخاطبی مثل سنتوری داریوش مهرجویی از طریق سی دی و دی وی دی میان مردم دست به دست میشد امروزه روز، فیلمها به طرز بسیار گستردهتر و پیشرفتهتری سر از سایتهای اینترنتی، کانالهای تلگرامی، شبکههای ماهوارهای و حتی اپلیکیشنهایی مثل یوتیوب در میآورند. حتی اگر شخصی میل به دیدن این آثار هم نداشته باشد باز ناخواسته با پوستر، فایل دانلود و یا نقد یکی از این فیلمها روبرو میشود و کمتر شخصی را میتوان یافت که بتواند از این ماجرا فرار کند و یا از آن بیاطلاع باشد و این فیلمها را ندیده باشد. اما نکته قابل توجه این است که اکثر مخاطبان فیلمهای لو رفته به صورت گستردهای در صفحات مجازی کارگردانها و بازیگران خواستار پرداخت هزینه فیلم هستند و اذعان دارند که با توجه به عدم اکران به نوعی مجبور به دیدن این فیلمها شدهاند و ابدا هیچگونه سونیتی نداشتهاند.
به هر صورت باید تدبیری برای این ماجرا اندیشیده شود تا هم حقوق صاحبان فیلمها و زحمات عوامل آنها رعایت شود و هم مخاطبان سینما بتوانند فرصت دیدن این فیلم ها را به دست آورند و هیچگونه حقی از هر دو طرف ماجرا ضایع نشود و سینما هم به حیات خودش ادامه بدهد. مردمی که این روزها به آثار روز سینما و تلویزیون کشورهای مختلف جهان دسترسی دارند و سطح بینش سینمایی آنها به مراتب بیشتر از گذشته شده است.
[ماهنامه سینمایی فیلم]
