دشمنان/ Hostiles
نویسنده و کارگردان: اسکات کوپر بر اساس داستانی از دانلد ای. استوارت، بازیگران: کریسچِن بِیل (سروان جوزف جِی. بلاکر)، رُزِمِند پایک (رُزالی کوئید)، وس استودی (رییس قبیله شاین، شاهین زرد)، بن فاستر (گروهبان چارلز ویلز) و... محصول 2017 آمریکا، ژانر: وسترن، درام، 134 دقیقه.
در سال 1892 یک سروان کارکشته‌ی ارتش مجبور می‌شود رییس روبه‌مرگ قبیله شاین و خانواده‌اش را در سرزمینی خطرناک همراهی کند تا آن‌ها به زادگاه‌شان برگردند.
این چهارمین فیلم بلند اسکات کوپر در مقام کارگردان است که پیش از این هم داستان‌هایی با جوهره «خشونت و انتقام» را برای روایت برگزیده است. دشمنان روایت خود را با سکانسی کوبنده و درگیرکننده آغاز می‌کند؛ تهاجم وحشیانه چند سرخ‌پوست از یکی از خشن‌ترین قبایل ملقب به کمانچی‌ها که قتل چهار عضو از یک خانواده پنج‌نفره سفیدپوست را رقم می‌زند؛ و اتصالات لازم برای برقراری ارتباط محکم با داستان را در همان چند دقیقه ابتدایی ایجاد می‌کند.
نقطه قوت بعدی فیلم، سکانس متعاقب حمله وحشیانه کمانچی‌هاست که فیلم‌ساز بلافاصله تصویری از رفتارهای سبعانه قطب مقابل یعنی ارتش اشغالگران اروپایی (ارتش آمریکا) با یک خانواده سرخ‌پوست را به نمایش می‌گذارد تا معلوم شود با اثری نژادپرستانه از سینمای هالیوود روبه‌رو نیستیم که تصویری یک‌جانبه ارائه می‌دهد. در ادامه، درون‌مایه اصلی از راه می‌رسد: «هم‌سفری و به‌نوعی هم‌زیستی اجباری زندانبانان و زندانیانی که دست‌شان به خون هم‌قطاران یکدیگر آلوده است.»
کاپیتان جو بلاکر (با بازی خوب کریسچن بیل) بر خلاف میل باطنی و بر اساس دستور رسمی و غیرقابل سرپیچی مافوقش مجبور به همراهی سردسته سرخ‌پوست‌های دربند و خانواده‌اش تا سرزمین مادری‌شان می‌شود؛ نشانه‌ای از فرا رسیدن تغییرات در رویکردهای حاکمیتی که به جای حبس ابد یا اعدام بومیان سرزمین آمریکا (که دهه‌ها برای حفظ استقلال سرزمین‌شان تلاش‌هایی ناموفق داشتند) با بازگرداندن سرخ‌پوستِ در آستانه مرگ به زادگاهش موافقت می‌کند تا این سفر طولانی و پرمخاطره آغاز شود.
هم‌زیستی اجباری شخصیت‌های داستان، گذشته از وادار کردن ذهن به اندیشه و قضاوت، مضمون «تحول» را هم هدف گرفته است؛ سفری ادیسه‌وار که همچون بستری برای از سر گذراندن تجارب گوناگون و ظهور و بروز احساسات پنهان در زیر خروار روزمرگی و درک همان پدیده «نسبیتِ» دنیا و رخدادهایش عمل می‌کند. فرمانده بلاکر که ابتدا در مقابل انتقال دادن زندانیان به‌شدت مقاومت می‌کند به لطف همین سفر، قطعه مدفون‌شده عاطفی و بخشاینده‌ی شخصیتش را در برخورد با رزالی کویید (رزمند پایک) باز می‌یابد. معاون او که سالیان سال تنها به حکم انجام وظیفه، سرخ‌پوستان را سلاخی می‌کرده از دل همین سفر به خودشناسی و عذاب وجدان منتهی به خودکشی می‌رسد؛ و با همین انتقال به زادگاه است که رییس سرخ‌پوستان زندانی «شاهین زرد» با وجود بی‌بهرگی از آموزش‌های مدرن به تغییر دیدگاه مبنی بر جدال با مهاجمان بی‌رحم - هرچند که خودی و بومی آمریکا باشند - دست می‌یابد. بی‌تردید اصرار کارگردان بر نمایش تمام این تغییرات تدریجی بوده است که ضرباهنگ فیلم را هم برای عموم مخاطبان و در قیاس با نمونه‌های ژانر وسترن، تا حدودی کند کرده است؛ و البته که تمهید خلاقانه فیلم‌ساز در استفاده درست و به‌جا از حمله‌های اسب‌سواران مهاجم تا حدود زیادی کندی ضرباهنگ را جبران کرده است؛ این موقعیت‌ها از سوی دیگر، به منزله نقاط عطف پیش‌برنده درام هم عمل می‌کنند. فیلم اگرچه با پیوستن دوباره فرمانده به رزالی و سرخ‌پوست باقی‌مانده از خانواده پنج‌نفری (که امکان زندگی مجدد در زادگاهش را از دست داده) به عنوان نشانه‌ای از شکل‌گیری خانواده (جامعه‌ای) جدید پس از یک دوره التهاب نژادپرستانه‌ی طولانی به پایان می‌رسد، اما شاید نقطه اثر مهم‌تر فیلم همان سکانس ماقبل آخر و درگیری باقی‌مانده کاروان با مالکان نژادپرست سفیدپوست باشد که در حالی که حتی سیاه‌پوستان آفریقایی‌تبار آمریکایی که پیش‌تر از این برده بوده‌اند نیز در قالب ارتش آمریکا پذیرفته شده‌اند، همچنان در برابر خواست مردم آمریکا و دستور صریح رییس‌جمهور برای تغییر نگاه به رنگین‌پوستان مقاومت می‌کنند؛ سفیدپوستانی که ترجیح می‌دهند همچنان ارباب باقی بمانند و البته نسل‌های بعدی آن‌ها در میان حکم‌فرمایان کنونی آمریکا همچنان همان رویه نژادپرستانه را ادامه می‌دهند.
کانال تلگرام ماهنامه سینمایی فیلم:
