وِیوارد پاینز/ The Wayward Pines
خالق و نویسنده‌ی اصلی: چَد هاج بر اساس رمان‌های «ویوارد پاینز» اثر بلیک کروچ، کارگردانان به‌ترتیب اهمیت و بعد فعالیت: ام. نایت شیامالان (قسمت اول)، نیمرود آنتال (1 قسمت)، جیمز فولی (1)، زال باتمانجلی (2)، تیم هانتر (2)، شارلوت سیلینگ (1)، جف تی. تامس (1)، استیو شیل (1). بازیگران: مت دیلن (ایتن برک)، کارلا گوجینو (کیت هیوسن)، توبی جونز (دکتر جنکینز)، شانین سوسامن (تریسا برک)، ملیسا لئو (پرستار پَم) و... محصول ۲۰۱۵ شبکه‌ی فاکس. ژانر: معمایی، علمی‌خیالی، تریلر. تعداد قسمت‌ها: ده قسمت 42 تا 44 دقیقه‌ای.
ایتن برک، مأمور سرویس مخفی، وارد شهر کوچک و روستایی «ویوارد پاینز» می‌شود و مأموریتش این است که دو مأمور فدرال گم‌شده را پیدا کند. اما او در مسیر تحقیقاتش به جای رسیدن به جواب‌های مناسب، با سؤال‌های بیش‌تری مواجه می‌شود. واقعاً در «ویوارد پاینز» چه خبر است؟ ایتن با هر گامی که به حقیقت نزدیک‌تر می‌شود، بیش‌تر از زندگی گذشته‌اش دور می‌شود و از جایگاه شوهر و پدری‌اش فاصله می‌گیرد؛ تا این‌که باید با این واقعیت وحشتناک روبه‌رو شود که او ممکن است هرگز از «ویوارد پاینز» زنده خارج نشود.
نقد: یکی از تهیه‌کنندگان سریال «ویوارد پاینز»، ام. نایت شیامالان است. نه! لطفاً مطالعه‌ی مطلب را متوقف نکنید! این درست است که فیلم‌های اخیر این سینماگر چنان ضعیف‌اند که تحمل تماشای‌شان تا پایان بسیار دشوار می‌شود، ولی این مجموعه چنین نیست و اگر نگوییم سریال خوبی است، دست‌کم موقعیت‌های جذاب و تأمل‌برانگیز کمی ندارد و برای دوست‌داران فضاهای رازآلود و علمی‌خیالی، پتانسیل بالایی را برای کشش می‌آفریند. سریال با نمایی از چشمان بازشده‌ی مردی خوابیده در جنگل افتتاح می‌شود که بسیار یادآور مطلع مجموعه‌ی گم‌شدگان (Lost) است، اما خیلی زود از این تداعی دور می‌شود و داستان غریب خودش را تعریف می‌کند: مردی با فراموشی مقطعی از حافظه‌اش، خود را در شهری می‌یابد که قوانین نامتعارف و رفتارهای مشکوک شهروندانش او را دچار تردیدهای جدی و فزاینده می‌کند و در مواجهه با افراد غریبه و معدود افراد آشنا، رفته‌رفته پی به واقعیتی هولناک در رابطه با فرجام دنیا و انسان‌ها می‌برد. سریال در مواردی میراث آثار ارزشمندی هم‌چون شهر تاریک و نمایش ترومن را دنبال می‌کند و این فضا را به‌خوبی با نمودهایی از قبیل سریال مردگان متحرک گره می‌زند. روند تدریجی معمایی متن که دربرگیرنده‌ی وحشت، تعلیق، جنایت و نهایتاً موقعیت‌های فاجعه‌آمیز پساآخرالزمانی است، روال متناسب و معقولی را در ریتم و ضرباهنگ طی می‌کند و مقطع‌های غافل‌گیرکننده کم‌وبیش در جایگاه درست خود قرار گرفته‌اند. البته سریال مانند بسیاری از نمونه‌های مشابهش، در ترسیم برخی روابط انسانی و تعمیق برخی زمینه‌های شخصیتی دچار سستی و ساده‌انگاری است، اما به هر حال حاصل کار، بسیار بالا‌تر از انتظاری است که از شیامالان دهه‌ی اخیر می‌رود؛ ولو در مقام تهیه‌کننده و نه خالق اثر.
تولید: چد هاج، ام. نایت شیامالان، دانلد دی لاین و آشوین راجن، چهار تهیه‌کننده‌ی اجرایی این مجموعه هستند که سیزدهم ماه مه 2013 به طور رسمی تولیدش اعلام شد. فیلم‌برداری هم از نوزدهم ماه اوت 2013 آغاز شد و در چهاردهم فوریه‌ی 2014 به پایان رسید (یعنی بر خلاف این سرزمین که معمولاً آخرین قسمت‌های سریال هم‌زمان تولید و نمایش داده می‌شوند، سریال‌های موفق در یک نظام تولید درست، حتی یک سال پیش از روی آنتن رفتن به طور کامل ساخته می‌شوند و با تبلیغات ویژه در مدت زمان تعیین‌شده به نمایش درمی‌آیند). فضاهای داخلی در شهر برنابی و فضاهای خارجی در آگاسیز ایالت بریتیش کلمبیا گرفته شدند. پیرنگ اولین رمان از سه‌گانه بلیک کروچ با عنوان پاینز (2012) به داستان و ماجراهای پنج قسمت اول سریال تبدیل شد و رمان‌های دوم و سوم، ویوارد (2013) و آخرین شهر (2014)، خط داستانی و وقایع پنج قسمت دوم فصل اول را شکل دادند. شیامالان پس از خواندن منبع اقتباس مجموعه درباره این پروژه گفت: «تا زمانی که همه مرده نباشند، من پای کار هستم.»
بازتاب در رسانه‌های غربی: فصل اول این سریال با استقبال مطلوب منتقدان روبه‌رو شده و اغلب نقدهای مثبتی بر آن نوشته شده است. در سایت «راتن تومیتوز» که ویژه‌ی جمع‌آوری امتیازها و نقدهای منتقدان است، امتیاز میانگین 86 از صد بر اساس 49 نقد برای «ویوارد پاینز» به دست آمده است. مجموع نظر منتقدان درباره این فصل می‌گوید که «این سریال به بهترین شکل ممکن عجیب‌وغریب و هراس‌انگیز است و می‌توان آن را بازگشت خوشایندی برای ام. نایت شیامالان در نظر گرفت.» در میان قسمت‌های مختلف این سریال، قسمت پنجم بالاترین امتیاز را به خود اختصاص داده است. در سایت مطرح «متاکریتیک» امتیاز 66 از صد بر اساس 34 نقد برای فصل اول این مجموعه حاصل شده است که باز هم گویای نظرهای عموماً مثبت نسبت به آن است.
نکته‌هایی در حاشیه‌ی سریال: 1) ام. نایت شیامالان در گفت‌وگوهای مختلفی به تأثیرپذیری‌اش در این مجموعه از تویین پیکس (دیوید لینچ و مارک فراست، 1990) اشاره کرده و حتی در جایی گفته که بلیک کروچ، نویسنده‌ی رمان‌های منبع اقتباس فیلم، هم این کارش را تحسین کرده است. 2) در این‌جا دوباره مت دیلن (مأمور ویژه ایتن برک) و ترنس هاوارد (کلانتر) همبازی شده‌اند؛ آن‌ها آخرین بار در فیلم تصادف (پل هگیس، 2004) در کنار هم قرار گرفتند که آن‌جا هم دیلن نقش یک افسر پلیس را بر عهده داشت. 3) موسیقی که در قسمت اول سریال از رادیو پخش می‌شود، تم بازی مشهور و فوق‌العاده‌ی «ریزش اتمی» (Fallout) است؛ بازی که در جهانی پساآخرالزمانی روی می‌دهد و مردم در جوامع خاصی جمع‌شده‌اند تا بقای‌شان ادامه یابد. 4) عنوان هر قسمت سریال، قسمتی از دیالوگ‌های آن قسمت است. 5) پرونده‌ی شخصیت آرلین مورن که نقش متصدی پذیرش و اطلاعات را در دفتر کلانتر را دارد، نشان می‌دهد که کار قبلی او راننده اتوبوس مدرسه بوده؛ بازیگر این نقش، سیوبن فالن، در فارست گامپ (رابرت زمکیس، 1994) راننده اتوبوس مدرسه بوده است.
