ماهنامه سینمائی فیلم

هریسن فورد خودش را برای «ایندیانا جونز5» آماده می‌کند؟!
بنیاد مشترک «انجمن بازیگران سینما» و «اتحادیه هنرمندان رادیو و تلویزیون آمریکا»/ SAG-AFTRA Foundation به‌تازگی از هریسن فورد و لیدی گاگای بازیگر/ خواننده تجلیل کرده است. در این مراسم فورد جایزه هنرمندان الهام‌بخش را دریافت کرد که نصیب چهره‌هایی می‌شود که از جایگاه‌شان برای تحقق و پیشرفت اهداف بشردوستانه بهره می‌گیرند. به هر حال وقتی خبرنگار «ورایتی» روی فرش قرمز به سراغ فورد رفت، موضوع گفت‌وگوی‌شان اقدام‌های خیریه این بازیگر کهنه‌کار نبود و کاملاً معطوف ایندیانا جونز5 شد که همین چندوقت پیش به خاطر تصمیم جدید کمپانی دیزنی در خصوص فیلم‌نامه، خبر رسید که تولیدش تا سال 2021 به تعویق افتاده است. اما فورد در این باره گفت: «فیلم‌نامه‌ای در دست نگارش است که همه ما حسابی درباره‌اش هیجان‌زده‌ایم و خود من هم انتظارش را می‌کشم.» در هر صورت، بحث اصلی درباره این دنباله جدید که احتمالاً برای آخرین بار شاهد حضور استیون اسپیلبرگ در این فرنچایز خواهد بود، این است که بازیگر دیگری برای پر کردن جای فورد معرفی می‌شود یا نه. در قسمت چهارم با عنوان فرعی جمجمه طلایی شایا لِباف برای چنین نقشی در نظر گرفته شد اما در نهایت طرفداران از انتخاب او استقبال نکردند و طرح‌های بعدی فراموش شدند. اما اخیراً خود طرفداران در اقدامی نام کریس پرَت را به عنوان جای‌گزینی برای فورد به گوش سازندگان و استودیو رسانده‌اند؛ بازیگری که همان طور که در فیلم‌های دنیای ژوراسیک و نگهبانان کهکشان نشان داده است، به‌نوعی از سبک و مُد هریسن فورد برخوردارست. اما جالب این‌جاست که وقتی خود فورد نام پرت را از خبرنگار شنید، پوزخندی زد و در حالی که دور می‌شد، گفت: «فکر می‌کنم یا من باشم یا او.» در حال حاضر، نهم ژوییه 2021 به عنوان تاریخ نمایش عمومی ایندیانا جونز5 اعلام شده است و با در نظر گرفتن این موضوع که هنوز بیش از دو سال زمان باقی است، می‌دانیم که تغییرهای بسیار زیادی می‌توانند شکل بگیرند. پس فقط باید منتظر ماند و دید.

مستندسازان برتر در جشنواره مستند نیویورک هم‌پیمان شدند
سولوی آزاد دو سال پیش در ضیافت ناهار ویژه جشنواره مستند شهر نیویورک DOC NYC، بهترین و نخبه‌ترین اهالی سینمای مستند ماتم‌زده بودند؛ چون فقط دو روز از انتخاب دانلد ترامپ به عنوان رییس‌جمهور می‌گذشت و مستندسازان نگران شرایط بودند. اما پنج‌شنبه در پنجمین ضیافت سالانه این رویداد سینمایی، جمعیت که مملو از مستندسازان برجسته‌ای چون استیو جیمز، جو برلینگر، لورا پویتراس و استنلی نلسن بود، حال‌وهوای متفاوتی داشت. امید، دوباره فضا را در بر گرفته بود و حتی مایکل مور هم سرحال و مسرور ظاهر شد. اما منبع این شور و شادی، نتایج انتخابات میان‌دوره در ایالات متحده بود. مور خبر پیروزی را ساده و کوتاه اعلام کرد و الکس گیبنی، همتای برنده اسکارش گفت خوش‌حال است که دموکرات‌ها برنده شده‌اند اما هشدار داد که «هنوز کارهای بسیار زیادی باقی است تا بتوانیم کشورمان را نجات دهیم.» باربارا کاپل که دو بار تندیس آکادمی را برنده شده است، هم ابراز خوش‌حالی کرد اما گفت که وقتی به دو سال باقی‌مانده از ریاست‌جمهوری ترامپ فکر می‌کند سر جایش خشک می‌شود: «اما اصلاً اهمیتی ندارد چون می‌خواهم به کارم ادامه دهم و هر کاری از دستم برمی‌آید برای رسیدن به تغییر انجام دهم. همچنان با صدای بلند و به‌صراحت حرفم را خواهم زد و واهمه‌ای نخواهم داشت.» در نهمین دوره از جشنواره سالانه فیلم مستند DOC NYC آثار شاخصی حضور دارند که فارنهایت 11/9 (مایکل مور)، آربی‌جی (بِتسی وِست و جولی کوهن) و همسایه‌ام نخواهی بود؟ (مورگن نِویل) را هم در بر می‌گیرند. این ضیافت در اواخر سالی برپا شد که برای سینمای مستند استثنایی بود و در حالی که در اوج فصل پاپ‌کورن و حکم‌فرمایی فرنچایزهای هالیوودی در مالتی‌پلکس‌ها به شمار می‌رفت، همسایه‌ام نخواهی بود؟ به فروش داخلی 22 میلیون و ششصد هزار دلار دست یافت و به دوازدهمین مستند پرفروش تاریخ سینما بدل شد. علاوه بر این، آربی‌جی فروشی چهارده میلیونی داشت و سه غریبه همسان بیش از دوازده میلیون دلار فروخته است. فیلم جدید مور هم تا این‌جا در کم‌تر از دو ماه به فروشی شش میلیون دلاری رسیده است. مور، گیبنی و کاپل از جمله مستندسازان اسکاری متعدد این رویداد بودند که سهمی در تجلیل و بزرگداشت پیشکسوتان این دوره داشتند؛ از فیلم‌سازان کهنه‌کار ویم وندرس و اورلاندو بَگ‌وِل گرفته تا کارگردانان سولوی آزاد الیزابت چای وازارهِلایی و جیمی چین، تا مدیر برنامه فیلم مستند ساندنس تابیتا جکسن. این جشنواره مستند از 8 نوامبر (17 آبان) کارش را آغاز کرده است و پس از نمایش 135 مستند بلند - که 42 فیلم اولین نمایش جهانی‌شان را تجربه می‌کنند - در 15 نوامبر (24 آبان) به کارش پایان خواهد داد.

آلفونسو کوارون؛ از ویژگی سریال‌های مدرن تا کمبود آثار سینمایی
کوارون هم مثل خیلی‌های دیگر، طرفدار دیوید لینچ و به‌خصوص اثر متأخرش تویین پیکس: بازگشت است. او در گفت‌وگوی تازه‌ای با «ایندی‌وایر» درباره این سریال محبوب و تحسین‌شده و همین طور رسانه تلویزیون اظهار نظر کرده و ابتدا به‌سادگی گفته است: «من شیفته تویین پیکس هستم و امیدوارم مجموعه‌های بیش‌تری با این جسارت ساخته شوند.» اما علاقه نویسنده و کارگردان روما به مجموعه لینچ به این معنی نیست که او ممکن است به‌زودی دوباره سراغ این رسانه برود. اگر به یاد داشته باشید، کوارون پیش از این دو بار در تلویزیون فعالیت کرده است که نتیجه‌اش سریال اسپانیایی‌زبان La Hora Marcada و مجموعه کوتاه‌مدت «ان‌بی‌سی» با عنوان باور است. وی در ادامه می‌گوید: «از نظر روایت و شخصیت‌پردازی آثار شگفت‌انگیزی در تلویزیون تولید می‌شوند اما به لحاظ تجربه‌ها و غنای سینمایی، این رسانه نمونه‌های زیادی را به خود نمی‌بیند. در واقع سریال‌های کوتاهی که من آن‌ها را ستایش می‌کنم بیش‌تر از جنبه روایت درخور توجه‌اند تا فیلم‌سازی.» برای همین دیدگاه است که کوارون این قدر از دیدن تویین پیکس لذت برده است و می‌گوید: «شما در این مجموعه با فیلم‌سازی طرف هستید که فقط به روایت بها نداده و یک جهان روایی ساخته است که فقط در داستان خلاصه نمی‌شود؛ و فضا و رویکرد سینمایی لینچ را هم در خود دارد. برای همین شیفته این مجموعه و ابهام و رازگونگی‌اش هستم. به نظرم دیدن این تجربه و اثر، مثل ورود به ناخودآگاه یک ذهن بسیار نامتعارف و بی‌قاعده است.» اما آلفونسو کوارون در ادامه صحبت‌هایش درباره چرایی عدم علاقه استودیوها به روایت و شخصیت‌پردازی چنین می‌گوید: «تلویزیون فرصت فوق‌العاده‌ای است برای داستان‌گویی و شخصیت‌پردازی؛ عناصری که استودیوها کاملاً از آن‌ها وحشت دارند! چون فکر می‌کنند تماشاگران را از سینماها فراری می‌دهند یا حواس سینماروها را از جلوه‌های بصری پرت می‌کنند.» به هر حال کوارون در اشاره به تمایل همتایانش به رسانه تلویزیون هم می‌افزاید: «نویسنده‌ها و کارگردانان بزرگی به «تلویزیون» کوچ کرده‌اند، البته اگر هنوز بتوانیم آن را چنین بنامیم.» روما اثر بسیار تحسین‌شده کوارون از 21 نوامبر (30 آبان) به صورت محدود در سینماها اکران می‌شود و از 14 دسامبر (23 آذر) در نتفلیکس عرضه خواهد شد.

جو روسو و «انتقام‌جویان»ی جاه‌طلبانه‌تر و سه‌ساعته!
کاپیتان مارول در ماه مارس 2019 روی پرده سینماها می‌رود اما طرفداران جهان سینمایی مارول واقعاً چشم انتظار ماه مه 2019 هستند و نمایش عمومی انتقام‌جویان4. کسی با شخصیت بری لارسن و فیلم کاپیتان مارول مشکلی ندارد که قرارست قوی‌ترین ابرقهرمان جهان مارول را معرفی کند، اما با وجود شخصیتی چون تِناس اسنَپ، همه می‌خواهند بدانند که کاپیتان آمریکا و همتایانش چه‌طور می‌توانند یک بار دیگر جهان - یا دقیق‌تر نیمی از جمعیت باقی‌مانده جهان - را نجات دهند. بی‌تردید یکی از معدود کسانی که می‌تواند به سؤال‌های طرفداران در این خصوص پاسخ دهد، جو روسو است که با برادرش، کارگردانان فیلم هستند. او افتتاح رستوران جدیدش با نام «دوئلو» را بهانه کرد تا به صورت زنده در اینستاگرام به چند سؤال طرفداران پاسخ دهد. او ابتدا درباره وضعیت پروژه گفت: «تدوین به نیمه رسیده است و داریم خودمان را برای جلوه‌های ویژه آماده می‌کنیم که بیش از 3000 نما در فیلم را شامل می‌شوند. کار روی موسیقی متن را هم تازه با آلن سیلوِستری شروع کردیم...» اما از آن‌جایی که انتقام‌جویان: جنگ ابدیت بیش از دو ساعت و نیم زمان داشت، سؤال بعدی درباره مدت زمان فیلم جدید بود: «زمان انتقام‌جویان4 فعلاً سه ساعت است و باید ببینیم که برای عموم تماشاگران جواب می‌دهد یا نه... اما باید بگویم که در این فیلم صددرصد جاه‌طلبانه‌تر عمل کرده‌ایم...» با توجه به این‌که برادران روسو در فیلم قبلی نیمی از جمعیت جهان را به کشتن دادند، باید دید «جاه‌طلبانه‌تر» از آن واقعاً به چه معناست!

سیدنی پولاک و پایان انتظار نیم‌قرنی!
تقریباً نیم‌دهه زمان برد تا یکی از اجراهای متمایز آریتا فرانکلین بالأخره در معرض دید علاقه‌مندان جهانی قرار بگیرد. فیلم کنسرتی گریس شگفت‌انگیز 46 سال پیش ضبط شد اما مسیر کامل شدن و اکرانش با مشکلات بسیاری همراه شد تا این‌که ظاهراً حالا آماده نمایش در سینماهاست. پس از درگذشت فرانکلین در اوایل سال میلادی جاری، بازماندگان این خواننده بزرگِ سبک سول، سر نمایش این فیلم برای عموم توافق کردند. این مستند بجز اضافه شدن دیرهنگام و غافلگیرکننده‌اش به فهرست آثار جشنواره فیلم مستند شهر نیویورک/ DOC NYC قرارست در لس‌آنجلس و نیویورک هم روی پرده برود؛ و البته به‌واسطه همین اکران محدود، فیلم در زمره رقبای کسب نامزدی در بخش بهترین مستند اسکار 2019 قرار می‌گیرد؛ بخشی که همین الان رقابت سختی در آن جریان دارد و بسیار شلوغ است. به هر حال ماجراهای گریس شگفت‌انگیز از سال 1972 آغاز شد، زمانی که سیدنی پولاک فقید، فرانکلین را دو شب پیاپی در یک کنسرت در کلیسایی در لس‌آنجلس فیلم‌برداری کرد. نمایش فیلم ابتدا به خاطر مشکلات مربوط به صدای تصاویر ضبط‌شده به تأخیر افتاد و در نهایت این آلن الیوت تهیه‌کننده بود که همت کرد و فیلم را به پایان رساند. در 2015 قرار بود فیلم در جشنواره تلیوراید روی پرده برود که فرانکلین به خاطر اختلافی در حقوق اثر، مانع آن شد؛ این مخالفت ادامه پیدا کرد و فیلم از نمایش در جشنواره تورنتو هم بازماند.