شاید هیچ‌وقت مکان مناسبی برای تماشای فیلم پیدا نشود. در واقع تمام تجربیات فیلم دیدن، همیشه با اشکال‌هایی همراه هستند. پشت سرمان کسانی نشسته‌اند که درباره‌ی فیلم، همان لحظه که نمایش داده می‌شود، بحث می‌کنند و نظر می‌دهند. ممکن است یکی کنار دست ما نشسته باشد و چیپس و پفک بخورد و تماشای فیلم همراه با خرچ‌خرچ کردن‌های او باشد. وسط تماشای فیلم، تلفن همراه کسی زنگ می‌خورد. ریچارد دریفوس بازیگر فیلم‌هایی مثل آرواره‌ها (1975) و برخورد نزدیک از نوع سوم (1977) معتقد است که «فیلم، قدرتش را بر ما اعمال می‌کند. وقتی در فضایی تاریک نشسته‌ایم و به پرده زل زده‌ایم و دل توی دل‌مان نیست.... می‌دانیم که فیلم قرار است ما را با خودش به جاهای دیگری ببرد. اما وقتی تلویزیون فیلمی نشان می‌دهد، کسی برایش مهم نیست که چه چیزی دارد نمایش داده می‌شود.» برخی دوست دارند فیلم‌های پرخرج و عظیم را حتماً در سینما تماشا کنند، دیگرانی هستند که پرده‌ی کوچک تلویزیون یا لپ‌تاپ را بیش‌تر ترجیح می‌دهند و آن‌ها را «خصوصی‌تر» تلقی می‌کنند. با این همه ابتدا باید خود را آماده کنیم. مثل ورزشکاری که پیش از رفتن به میدان- مثلاً- فوتبال، باید مقدماتی فراهم کند تا آمادگی حضور در مسابقه را پیدا کند.
چگونه آماده‌ی تماشای فیلم شویم؟
پیش از تماشای یک فیلم، تا چه اندازه باید درباره‌اش اطلاعات داشته باشیم؟ هیچ پاسخ ساده و روشنی در این زمینه وجود ندارد. اغلب، هیچ کنترلی بر اطلاعاتی نداریم که ممکن است در باره‌ی فیلمی داشته باشیم. گاهی لذت‌بخش است که سرمان را بیندازیم پایین و وارد سالن سینمایی بشویم و هیچ چیزی هم قرار نیست در مورد فیلمی بدانیم که قرار است تماشا کنیم. در هر صورت، چندتایی دستورالعمل در این زمینه وجود دارد:
1
هر نوع نقد را که می‌خوانیم، چه ژورنالیستی باشد، چه نقدی آکادمیک و جدی، نباید فراموش کنیم که روند نوشتن آن‌ها به شدت ذهنی است. اگر یک یا چند نقد و نوشته درباره‌ی فیلمی را بیش از حد جدی بشماریم، توانایی خود برای قضاوتی مستقل را محدود کرده و به‌کلی یقین خودمان نسبت به قضاوت‌های‌مان را از دست می‌دهیم و سرگردان میان نقد و نوشته‌های این یا آن نویسنده سرگردان خواهیم شد؛ در چنین شرایطی باید خودمان کلاه‌مان را قاضی کنیم!
2-تبلیغات: میزان تبلیغات درباره‌ی یک فیلم، می‌تواند روی واکنش ما تأثیر بگذارد. گفت‌وگوهای مختلف با بازیگران فیلم، با کارگردان، یا عوامل دیگر را در جاهای مختلفی می‌توانیم ببینیم. اکنون و با همه‌گیر شدن فضای مجازی، انواع و اقسام تبلیغات درباره‌ی فیلم‌ها ارائه می‌شوند. با پس‌و‌پیش کردن صفحه‌های تلفن همراه به راحتی می‌توان آن‌ها را یافت.
3- نقدهای شفاهی: بالاخره کسانی هستند که فیلمی را تماشا کرده‌اند و دل‌شان می‌خواهد نظرات‌شان را با دیگران در میان بگذارند. وقتی می‌گوییم تبلیغات شفاهی یادمان باشد که این روزها داشتن یک وبلاگ یا سایت و رسانه‌های مجازی، دستکمی از شیوه‌ی نقل سینه‌به‌سینه و شفاهی ندارند.
واکنش‌های عمیق‌تر.
پیش از تماشای یک فیلم چه انتظاراتی از آن داریم؟ چگونه چنین انتظاراتی واکنش ما نسبت به یک فیلم را تحت تأثیر قرار می‌دهند؟
آیا هیچ نوع پیش‌داوری قطعی نسبت به فیلمی که دیده‌ایم در خودمان سراغ داریم؟ آیا این فیلم ویژگی خاصی داشته که آن را از انواع مشابه متمایز کند؟
تا چه اندازه واکنش‌های حسی و شخصی ما بر روی قضاوت‌مان نسبت به یک فیلم اثرگذار است؟
آیا حس و حالی که هنگام تماشای یک فیلم داشته‌ایم یا موقعیت فیزیکی که در آن قرار داریم و فیلمی را تماشا می‌کنیم، مناسب بوده‌اند؟
آیا تماشای یک فیلم در سالن سینما با تماشای فیلم در تلویزیون تفاوت دارد؟ در چه صحنه‌هایی فکر می‌کنیم که به‌طور کامل با فیلم درگیر نشده‌ایم چون اندازه‌ی پرده‌ی نمایش مناسب نبوده است؟ پرده‌ی کوچک تلویزیون یا لپ‌تاپ در چه صحنه‌هایی مزاحم تماشای فیلم نیستند؟
اگر پیش از تماشای یک فیلم، ریویوها یا حتی مقالاتی آکادمیک درباره‌ی آن بخوانیم، انتظارات و عقاید ما نسبت به آن فیلم تغییر می‌کنند؟ بعد از تماشای یک فیلم، نظر شخصی خود ما نسبت به آن فیلم چیست؟
آیا برای ما اهمیت دارد که فیلمی را که تماشا می‌کنیم، محصول چه دوره‌ی زمانی یا چه دهه‌ای از تاریخ سینما باشد؟ آیا قضاوت و داوری ما درباره‌ی کازابلانکا (1942)، پدر خوانده (1972)، با قضاوت ما درباره‌ی شوالیه تاریکی برمی‌خیزد (2012) بر اساس تاریخ ساخت آن‌ها است؟ آیا فیلم‌هایی را که سال‌های طولانی از ساخت آن‌ها گذشته تماشا می‌کنیم؟ آیا مایل هستیم فیلم‌های جدید را داغ داغ تماشا کنیم؟
کانال تلگرام ماهنامه سینمایی فیلم:
